Μία ευκαιρία για μια ακόμη επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας!

 Μια ιστορία για τον Παράδεισο και για τη Φιλία  (του Πάολο Κοέλιο)

Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη. 

Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα (κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση…) Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.

- Καλημέρα.

- Kαλημέρα, απάντησε ο φύλακας

- Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;

- Αυτός είναι ο Παράδεισος.

- Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε!

- Μπορείτε Κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε, και ο φύλακας του έδειξε την πηγή.

- Και το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης…

- Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.

Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μιας και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.

Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις, έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα... Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας, και είχε το κεφάλι του σκεπασμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.

- Καλημέρα, είπε ο διαβάτης.

Ο άντρας έγνεψε σε απάντηση με το κεφάλι του.

- Διψάμε πολύ, το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ

- Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια, είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος.

- Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.

Ο άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους. Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα.

- Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος.

- Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος; ρώτησε ο άντρας.

- Παράδεισος.

- Ο Παράδεισος; Μα, ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου είπε ότι εκείνο ήταν ο Παράδεισος!

- Εκείνο δεν ήταν ο Παράδεισος. Ήταν η Κόλαση, απάντησε ο φύλακας.

Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.

-Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης.

- Σε καμία περίπτωση! – αντέτεινε ο άντρας. Στην πραγματικότητα, μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους…

Αγαπώ πολύ τις λέξεις
λαμποκοπούν σαν πολύτιμες χρωματιστές πέτρες,
είναι αφρός, νήμα, μέταλλο δροσιά.
Τις πιάνω όταν έρχονται βουίζοντας,
τις ξεπλέκω,
τις σερβίρω στο πιάτο μου
μ’ ένα σωρό καρυκεύματα.
Άλλες πάλι, τις αφήνω σα σταλακτίτες,
σαν κομματάκια μελαχρινό ξύλο
που άφησε η θύελλα,
σαν κάρβουνο που έσβησε η φωτιά,
σα συντρίμμια απ’ ένα ναυάγιο
που μας κάνει δώρο η τρικυμία της ζωής

Πάμπλο Νερούντα

Το μοιρολόγι της φώκιας 

Λουδοβίκος των Ανωγείων

   Άδραξε τη μέρα!

Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα

Οδ. Ελύτη, Μαρία Νεφέλη



Δείτε στο https://www.youtube.com/watch?v=8sT-vDgwdKw

Καλό φθινόπωρο!

  Οδυσσέας Ελύτης,

"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής " 

Δείτε το στο https://www.youtube.com/watch?v=LnvUrbmCq1k  

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Σχέση μητέρας -κόρης

Συνέντευξη με τη συγγραφέα Φωτεινή Τσαλίκογλου